Ojciec Andreasa Bocka był właścicielem drogerii przy Hochstraße 1 (obecnie ul. Pankiewicza) w Wałbrzychu. W tym samym domu urodził się 15 lutego 1867 roku Andreas Bock. Uczęszczał do szkoły publicznej w swoim rodzinnym mieście, następnie zaczął swoją edukację zawodową jako drogista w firmie Theodora Wagnera w Zgorzelcu (niem. Görlitz). Później pracował jako drogista w aptekach w Dölitz (od 1910 roku część Lipska) i w Kolonii. W latach 1886-1888 pełnił dwuletnią służbę wojskową jako ochotnik, ale na skutek śmierci ojca musiał wrócić do Wałbrzycha, żeby przejąć po nim jego firmę. Mimo to uczęszczał w latach 1892-1893 do nowo utworzonej wówczas Akademii Drogistów w Brunszwiku w Dolnej Saksonii, żeby uruchomić w 1901 roku w Wałbrzychu Fundacji Freise (niem. Freise-Stiftung), która miała na celu utworzenie sieci placówek akademii z Brunszwiku dzięki środkom z dobrowolnych zbiórek. Zebrane środki straciły swoją wartość w czasie inflacji po I wojnie światowej.
Andreas Bock przeniósł swój sklep z Hochstraße na zakupioną przez niego działkę gruntową przy Gottesbergerstraße 2 (obecnie ulica 1-go Maja, pierwszy budynek zaraz obok kapliczki Matki Boskiej Bolesnej, patrząc w stronę muzeum. Współcześnie mieści się tam sklep spożywczy). Nabył tę działkę gruntową w 1907 roku i utworzył po zachodniej stronie Rynku znany wszystkim wałbrzyszanom, nowoczesny dom handlowy, który ze swoją małą wieżyczką wraz z innym budynkiem górowały w środku Wałbrzycha.
W latach 1906-1913 oraz 1925-1929 był członkiem Rady Miejskiej Wałbrzycha. W 1926 roku był nawet jej przewodniczącym.
W 1915 roku Andreas Bock został mianowany członkiem kuratorium Akademii Drogistów w Brunszwiku Poza tym był on do 1929 roku przewodniczącym Okręgowego Stowarzyszenia Drogistów na Góry Wałbrzyskie (niem. Drogisten-Bezirksverein im Waldenburger Bergland).
Obok jego działalności zawodowej i jego działań w miejskim parlamencie główne zainteresowanie Andreasa Bocka skupiało się na Wałbrzyskim Stowarzyszeniu Górskim (niem. Waldenburger Gebirgsverein), przy czym od samego początku jego wysiłków było połączenie różnych stowarzyszeń górskich w jedno stowarzyszenie górskie.
W 1906 roku Wałbrzyskie Stowarzyszenie Górskie pod przewodnictwem radcy sądu rejonowego Hahna, poprzez wydzierżawienie terenu na Górze Parkowej (niem. Galgenberg) stworzyło trasę spacerową i szałas – poprzednika znanego Schillerbaude, czyli dzisiejszego schroniska „Harcówka”. Kiedy w 1922 roku udało się złączyć lokalne stowarzyszenia w jeden „Wałbrzyski Związek Górski” (niem. Waldenburger Gerbirgsverband), powstał plan utworzenia schroniska górskiego jako centrum ruchu turystycznego regionu, który pomimo przemysłowej struktury był jakże bogato obdarzony pięknem krajobrazu. Budowa tego schroniska rozpoczęła się bezpośrednio przy Waligórze (niem. Heidelberg) w 1933 roku. Uroczyste odsłonięcie odbyło się już 20 października tego samego roku. Koszt jego budowy wyniósł 96 tys. marek. W uznaniu usług Bocka, który był właściwie jego twórcą, schronisko uzyskało nazwę „Andreas – Baude”. Wkrótce stało się najbardziej znanym schroniskiem górskim na całym Śląsku i przyczyniło się do odbudowy turystyki i sportów zimowych w regionie. Andreas Bock umarł 30 grudnia 1942 r. po pełnym pracy zawodowej, ale także pracy na rzecz małej ojczyzny. Żeby uhonorować ostatnie życzenie na jego wędrownej drodze, towarzysze jego podróży położyli na jego grobie bukiet.
Źródło: Unvergessene Waldenburger Heimat, s. 26-27.
